Laugarren gutuna

2010-11-15

Osaba maitea,

Harritu egin nauzu zure azken gutuneko ametsarekin. Batu egiten zenituen Sao Tomeko euriak, Bermeoko marineruen kamaroteak, sobietikoak zirenean “kamarada” deitzen zizuten errusiarrak, etxalde abandonatuak, Barakaldoko Labe garaiak eta Bidasoako itsasadarra, azkenean, denen artean, Errepublika Sozialista Baskirianoa sortzeko.

“Nik bai osaba erromantikoa!” pentsatu nuen, irakurri nuenean. “Tres romantique!” Domintxineko Mariek esango lukeen bezala. Eta oroitu nintzen, nola aspaldi “Neruda” deitzen nizun nik, eta zuk niri, “Irletako Postaria”, “Cartero de Islas”, Kuban dauden beste osabekin harremana berreskuratzen lagundu nizulako.

Domintxineko Marieri erakutsi nion zure gutuna, harro. “Bah! Ezagutzen dut ondo idazkera hori”, esan zuen berak, “Guapo plantak egiten dabil. Nola uste duzu konkistatu ninduela ni, horrelako gutunekin ez bazen?”. Gero, zigarro bat piztu eta kea bota zuen airera Domintxineko Mariek, guapa plantak eginez.

Bestelakoan, parranda bateko naufragioan galdu ostean, telefono barik egon naiz aste guztian. Eta ze ondo! Lasai ibili naiz etxean, dei apremianterik gabe, ene leihotik kanpoko euriari begira, Magritte-ren koadro batean bezala.

Aspergarria da euria, gaur ni bezala, goizean bizikletarekin ateratzen baldin bazara. Baina polita da leihotik begiratzeko. Txanpinoien sasoia iritsi dela sentitzen duzu. Eta ez mendietan bakarrik, hirietan ere, kalean gora eta behera, jendea guardasolen azpian ezkutatzen baita; eta Amanita eta Kantarelus ibiltariak dirudite denek. Hala, bat-batean, gutun ameslari batean moduan, perretxikoz betetzen da, kristalaren bestaldean, Donostia osoa.

Gainera, osaba, zer nahi duzu esatea; kalera jeitsita ere, euriak badauka bere xarma. Zeren ba al dago gauza romantikoagoarik guardasol konpartitu bat baino? Domintxineko Mariek esango lukeen legez, “Tres tres romantique”.

Datorren astean, Kubara noa. Habanako Zine Festibalera eta Zine Eskolara. Hogei egun emango ditut bertan, pozik, herrialde hartan izarrak nonahi ikusten direlako, baita banderan ere. Eta agurtuko ditut beste osabak zure partetik. Emango dizkiet besarkada handiak eta edango dugu rona zure kontura. Lasai egon, ez zait ezer kostatzen: Plazer handiz izango naiz berriz ere “Irletako postaria”. Zuk ostera, marineru zahar maitea, ez utzi inoiz “Neruda” izateari.

Pottak.

Josu.

P.S. Genetika da, edo neu ere guapo plantak egiten nabil?

Hirugarren Gutuna

Osaba maitea,

Esaten zenidan zure azken gutunean izorratua egon zarela, intsektu kabroi batek ziztatu zizulako lo zeuden bitartean. Apur bat larritu nintzen, egia esan, izan ere, ondo dakit Afrika Tropikaleko zomorroak Afrika Kontinentaleko leoiak baino kaltegarriagoak direla. Baina gehien larritu ninduena intsektuaren izena izan zen. Centopeia. “Ai ene, izen itsusi horrekin, gauza onik ez seguru”, pentsatu nuen. Zeren, ya nahiko desatsegina baldin bada euli batek, edo inurri gorri batek emandako eztenkada... dauzkaten izen sinpatiko hoiekin, eta gainera inurria gorria izanik .... Ez dut pentsatu ere egin nahi zer ez ote dizun egingo Centopeia batek. Izen itsusi horrekin. Gauza onik ez, seguru.

Gero apur bat inbestigatu, eta jakin nuen, hor portugesez “Centopeia” esaten duzuena, hemen “ciempiés” gisa ezagutzen duguna dela. Noski, izenak berak esaten du-ta: “Cento Peia”, Cien Pies. Tontoa ni.

Baina, osaba, zer nahi duzu esatea, nik uste Sao Tomen euskarazko izena erabiltzen hasi beharko zenuketela. Horrek bai duela portugex doinua. Entzun ondo: Ehun-zango. "ehumzangu"

Gaia aldatuz, dinozu bananeroak lurrera jaustear daudela, sei hilabete daramatzalako euririk egin gabe. Eta ez naiz harritzen, aspaldian ur guztia Euskal Herria ari baita jasiotzen. Betiko kontua, badakizu: jainkoa munduko pertsonarik traketsena da partizioak egiten. Batzuei gehiegi, besteei gutxiegi. Gaizki banatzen du dena. Eta argiarekin ere problemak omen dituzue, ezta? ba... ez da gaiztoa izatearren baina... prestatu zaitez, ze azaroak hiru ditu gaur, beraz, egun hauetako batean hasiko dira Azkuna eta Odon kaleak gabonetako argi negargarri hoiekin betetzen.. eta orduan bai, akabo tropikoan bonbila piztuak.

Gainontzekoan, hemen astiro doia denbora, Rubalcabak dena arinegi doala esan arren. Nik, asteburu luze baten ondotik, hilda pasa nuen hildakoen eguna eta geroztik, martxa hartu gurean nabil.

Aspaldian erreta ninduen lan potolo bat bukatu nuen atzo, beraz orain ilusioa berriz piztuko didaten proiektu bila hasi beharko! Egia esan, deia batzuek sortzen dizkidate jadanik kilikiliak sabelean. Soilik espero dut, osaba, Tximeletak izatea eta ez zentopeiak.

Besarkada fuertea.

Josu

p.s. Igandean joango naiz, Lipus eta konpañiaren obra berria ikustera. “Errautsak” deitzen da. Izen ezin aproposagoa igande arratsalde baterako.